distant EP21 วิปลาส ·

EP21
วิปลาส





                   เซฮุนรู้สึกเหมือนเวลาเดินช้าลงจนแทบจะหยุดนิ่งตอนที่ชานยอลกอดเขาเอาไว้ ใช้แขนข้างหนึ่งกอดรอบเอวและมืออีกข้างก็กดศีรษะของเขาเข้ากับบ่ากว้าง เซฮุนร้องไห้และพยายามจะดิ้นเพื่อฝืนแรง แต่ไม่มีประโยชน์เลยเพราะชานยอลที่เล่นกีฬาสม่ำเสมอมีพละกำลังแขนแข็งแกร่งกว่า


                 "ไม่ไปไม่ได้เหรอเซฮุน...."



                   เสียงกระซิบแหบพร่าของชานยอลดังอยู่ที่ข้างหู มันเจ็บเหมือนกับโดนมีดคมกริบกรีดไปตามเนื้อหนัง เฉือนซ้ำๆไปที่รอยแผลจนมันเหวอะหวะ เซฮุนไม่มีทางจะต่อสู้ไม่ว่าจะพละกำลังของชานยอลหรือความอ่อนแอในใจของตัวเอง



                   "ขอร้อง..."



                   แม้ชานยอลจะพูดแบบนั้นแต่เซฮุนก็ตอบกลับไปเพียงเสียงร้องไห้เท่านั้น ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเมื่อชานยอลจูบเข้าที่ริมฝีปากและลากมือผ่านสีข้างของเขา มันเป็นการเริ่มต้นเหมือนทุกครั้งอย่างที่เคยทำ แต่ตอนนี้เซฮุนไม่ตอบสนอง คนอายุน้อยกว่ายืนนิ่งงัน ไม่ยินดียินร้าย --อันที่จริงเซฮุนอยากจะร้องไห้ แต่ดวงตาทั้งคู่ของเขาแห้งผากคล้ายจะบอกว่าไม่มีน้ำตาให้ไหลรินออกมาอีกแล้ว




                   ชานยอลค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของเซฮุนออกทีละเม็ด ทั้งที่เขายังยืนประจันหน้ากันอยู่กลางห้องนั่งเล่น ห้องนั่งเล่นที่ไม่ได้ล็อคประตูและจะอาจจะมีใครโผล่เข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ดูเหมือนชานยอลจะไม่สนใจอีกแล้ว



                   ริมฝีปากสีสดจูบเม้มที่ลำคอของเซฮุน จงใจจูบซ้ำที่ผิวเนื้อนุ่มจนช้ำเลือดเป็นจ้ำม่วง รอยที่หนึ่ง.. รอยที่สอง.. รอยที่สาม.. แม้ว่าเซฮุนจะร้องไห้ชานยอลก็คงไม่หยุด เซฮุนไม่ได้ขัดขืน แต่ร่างกายของเขาก็ไม่ได้ตอบสนอง



                   รอยที่สี่...รอยที่ห้า...ตอนที่ฟันคมๆขบกัดยอดอกสีเรื่อที่ถูกกระตุ้นจนแข็งเป็นไต..  นิ้วสากลากผ่านและใช้ปลายเล็บสะกิดเพื่อปลุกเร้าอีกข้างที่ว่างอยู่




                   ของใคร.....ของใคร.....ของใคร......ของชานยอล...ของชานยอลคนเดียวเท่านั้น



                   เซฮุนรู้สึกเหมือนเสียงแหบพร่าที่น่ากลัวเหมือนสัตว์ป่ากำลังคำรามกระซิบพร่าที่ข้างหู คาดคั้นให้เขาพูดสิ่งที่อยู่ในใจ มันไม่มีประโยชน์หรอกที่จะปิดบังความรู้สึก ในเมื่อชานยอลก็รู้อยู่แล้ว...รู้มาตลอดว่าเขารักอีกฝ่ายมากแค่ไหน...แต่กลับเป็นฝ่ายผลักไสมันมาตลอด



                   เซฮุนเจ็บที่ความหวั่นไหวชั่วครู่ยามและความสับสนทำให้เขาเลือกจะคบกับจงอิน หวังว่าทุกอย่างอาจจะดีขึ้นหากได้เริ่มความรักครั้งใหม่กับเพื่อนรักที่เข้าอกเข้าใจและรับฟังกันได้ในทุกๆเรื่อง แต่สุดท้ายแล้วเซฮุนก็ทำมันพังครืน



                   มันคงเป็นเพราะความโง่และงี่เง่าของเขาที่เข้าใจไปว่านั่นคือความรัก  เซฮุนหวังในความสุขระยะสั้น แต่กลับกันคิมจงอินกับมองว่านั่นจะเป็นความสุขในระยะยาว.. เซฮุนรักปาร์คชานยอล แต่ก็ไม่อยากจะต้องเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไป เขาต้องเลือกทางไหนสักทาง.... บอกลาจงอินและเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไป...หรือจบเรื่องของชานยอลซะแล้วเริ่มใหม่...เผื่อว่าซักวันเขาจะสามารถเป็นคนที่ดีพอและคู่ควรกับความรักของจงอินได้..



                   ในใจของเซฮุนกำลังร้องไห้ ถ้าหากเขาสามารถเลือกจะตายได้เซฮุนก็คงทำ.. เขาไม่อยากจะทำให้ใครต้องเจ็บปวด ไม่อยากจะทำให้ใครเจ็บเลยนอกจากเขาเพียงคนเดียว แต่ไม่ว่าจะคิดหาวิธีมากเท่าไหร่ เขาก็พบว่าไม่มีอะไรเลยที่เขาสามารถทำได้เพื่อให้มันดีกับทุกคน..รวมทั้งกับตัวเองด้วย



                   ยิ่งจงอินรักเขามากขึ้นเท่าไหร่ เซฮุนก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองถลำลึกลงไปมากเท่านั้น เหมือนกำลังร่วงหล่นลงจากยอดตึก แต่กลับไปไม่ถึงพื้นเสียที  อยู่ระหว่างความเป็นกับความตาย แต่มันก็ไม่มาถึงเสียที อยู่ระหว่างความรู้สึกถูกรักและถูกทอดทิ้ง ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเมื่อไหร่ความรักที่มากเสียจนล้นเอ่อจะพลิกขั้วและเปลี่ยนเป็นความแค้นเคืองเกลียดชัง




                   ริมฝีปากของชานยอลยังคงจูบเฟ้นไปทุกส่วน มือหยาบกร้านกดเขาให้นอนราบลงกับพื้นพรมหยาบๆ เซฮุนเจ็บหลัง แต่สิ่งที่เจ็บมากกว่านั้นคือหัวใจ เขาไม่อยากจะผิดต่อจงอินอีก แต่กลับขัดขืนชานยอลไม่ได้เลย



                   สุดท้ายคราบน้ำตาที่ข้างแก้มก็ถูกล้างทับด้วยน้ำตาอีกครั้ง ตอนนี้ร่างกายของโอเซฮุนเปลือยเปล่า และถูกนุ่งห่มด้วยรอยรักของชานยอล ช่วงแขนแข็งแกร่งจับข้อเท้าทั้งสองข้างของเขาและลากเซฮุนเข้ามาใกล้ตัว แผ่นหลังของเซฮุนเสียดสีกับพื้นพรมขรุขระจนผิวหนังแสบและร้อน มันคงไม่ได้ทำให้ไหม้ แต่ก็คงมีรอยถลอก เพราะเซฮุนยังคงแสบแผ่นหลังอยู่ หากแต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่เซฮุนร้องไห้



                   ดวงตาที่แดงก่ำจ้องมองชานยอลผ่านม่านน้ำตา แม้ว่าชานยอลจะพร่ำคำว่ารักแทบตลอดเวลาที่ทำรัก แต่เซฮุนกลับไม่รู้สึกถึงมันสักนิด เงามืดของชานยอลที่ทาบทับอยู่โดยมีแค่แสงที่ส่องผ่านหน้าต่างกระทบกับเสี้ยวหน้าชานยอลเท่านั้นที่ทำให้เซฮุนได้เห็นแววตาคมกริบของอีกฝ่าย



                   นั่นยิ่งทำให้เซฮุนหวาดกลัวจนรู้สึกได้ว่าร่างกายของเขากำลังสั่น ดวงตาที่ไร้แววเหมือนกับสัตว์ป่าที่หลุดพ้นการควบคุมกำลังจ้องตอบกลับมา วินาทีที่มือหนาทั้งสองข้างกำรอบข้อเท้าและแยกมันออกจากกัน



                   เซฮุนไม่ทันสังเกตว่าชานยอลเองก็เปลือยเปล่าแล้วเช่นกัน ผมสีดำสนิทที่ถูกตัดเข้าทรงบัดนี้ชื้นเหงื่อแต่ชานยอลไม่สนใจ มือหนารูดสาวส่วนกลางลำตัวของตัวเองเร็วแรงหลายครั้ง ตอนที่มือข้างเดิมที่กดเขาไว้กับพื้นคว้ากางเกงขายาวและควานหาบางสิ่งในกระเป๋า ซองฟอยล์สีเงินถูกชานยอลฉีกให้ขาดด้วยฟัน มือยาวแกะอุปกรณ์ป้องกันออกและสวมมันตอนที่เซฮุนกลั้นหายใจและมองการกระทำของชานยอลทั้งน้ำตา



                   เขาอยากจะจะถอยกลับแต่ทำไม่ได้ อยากจะดิ้นหนีแต่ไม่มีทางให้ไป อยากจะตายเสียตรงนี้เพื่อจะได้ไม่ต้องกลับไปพบหน้าคิมจงอินอีก แต่โอเซฮุนไม่สามารถทำอะไรได้เลยสักอย่าง


                   ชานยอลแบะบั้นท้ายของเขาออกตอนที่จับขาข้างหนึ่งพาดบนไหล่และกดนิ้วเข้าออกเร็วแรง ปลายเล็บจิกครูดผนังนุ่มคล้ายจะบังคับให้ผ่อนคลาย สอดนิ้วที่สองและกางนิ้วออกเพื่อให้ช่องทางอ่อนนุ่มนั้นขยับขยาย ก่อนจะใช้ความรุ่มร้อนสอดกระแทกเข้ามาภายในร่างกายของเซฮุนคราวเดียวจนสุด


                    ไม่มีอะไรเจ็บไปกว่าหัวใจ เซฮุนเจ็บไปหมดจนไม่สามารถแม้แต่จะร้องคำรามหรือด่าทอ สิ่งที่ตอบสนองชานยอลมีเพียงหยดน้ำตาและเสียงอึกอักในลำคอตอนที่อีกฝ่ายส่งแรงกระแทกเข้าหาซ้ำแล้วซ้ำเล่า




                   รักพี่...พูดสิ...พูดว่าเซฮุนยังรักพี่.. เลิกโกหกตัวเองซักที



                   เซฮุนจุกเสียจนพูดอะไรไม่ได้ แม้แต่จะพูดว่า 'รัก' หรือ 'ไม่รัก' แว่วว่าชานยอลถามแบบนั้น กระซิบซ้ำๆตอนที่คำรามในลำคออย่างพอใจเมื่อช่องทางด้านหลังเริ่มปรับตัวและบีบรัดร้อนรุ่มทำให้ชานยอลรู้สึกดี หากแต่เซฮุนไม่ได้ตอบอะไร..



                   เซฮุนถามตัวเองมาตลอดว่าคำว่า รัก ของชานยอลหมายถึงอะไร


                   เขาไม่ใช่เด็กที่จะไม่รู้จักว่ารักของผู้ใหญ่ต้องมีเซ็กซ์เข้ามาเกี่ยวข้อง ... เซฮุนเก่งเรื่องนี้นะ ชานยอลก็รู้ดี  เซฮุนไม่ใช่เด็กเสียหน่อย.. เขาสามารถทำให้ชานยอลพอใจได้เท่าที่ชานยอลจะต้องการ เติมเต็มความอยากของชานยอลได้เสมอต่อให้มันไม่มีวันเหือดหายราวกับทะเลทรายที่เทน้ำลงไปเท่าไหร่ก็ไม่มีวันชุ่มชื้น


                   เขาสามารถเป็นเด็กน้อยที่ว่าง่ายและไม่ดื้อดึง เชื่อฟังชานยอลเหมือนกับลูกหมาเชื่องๆ ตราบใดที่อีกฝ่ายรักและมีเขาเพียงคนเดียว เซฮุนยอมเป็นแค่หมาเชื่องๆที่จงรักภักดีกับชานยอลตลอดไป



                   แต่เซฮุนไม่รู้ว่ารักของชานยอลคืออะไร

                   เซฮุนไม่รู้ว่าชานยอลกำลังจินตนาการถึงภาพแบบไหนอยู่ตอนที่กดร่างของเขาให้นอนคว่ำลงบนพื้นพรมและกดสะโพกของเขาเอาไว้ไม่ให้ขยับ ตอนที่เบียดกายเข้าออกเร็วแรงจนเขาเจ็บจุกจนแทบหายใจไม่ออก



                   ตากลมๆของชานยอลปิดสนิทและริมฝีปากอิ่มนั้นก็เผยอออกครางเป็นชื่อของเขา



                   แท้จริงแล้วตอนที่เรากำลังทำแบบนี้กัน ชานยอลรักเซฮุน หรือแค่เพราะกลัวจะต้องสูญเสียสิ่งที่เป็นของตัวเองมาตลอดให้คนอื่น.. เขาไม่รู้เลยว่าใจของชานยอลกำลังคิดอะไร กำลังต้องการอะไร



                   และไม่รู้เช่นกันว่าในวินาทีที่ชานยอลบอกไม่ให้เขาไป มันเป็นเพราะชานยอลกลัวจะสูญเสียเขาไปจริงๆ หรือเพียงเพราะว่ากลัวว่าจะแพ้คนอื่น



                   เซฮุนไม่เคยอยากทำร้ายใจของจงอินเลย..ไม่อยากจินตนาการถึงวันที่เขาและจงอินไม่สามารถจะมองหน้ากันได้เหมือนเดิมอีกต่อไป มันเจ็บปวดที่จะต้องคิดว่าเซฮุนเสียเพื่อนที่รักที่สุดไป เพราะคำว่า'รักแบบเพื่อน'หรือ'รักแบบแฟน'


                   มันเหมือนปัญหาเชาว์ที่เขาโง่งมเกินจะแก้โจทย์ได้ออก เซฮุนไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นนอกจากหวังให้สิ่งที่ชานยอลกำลังทำสิ้นสุดลงเสียที..



                   สุดท้ายแล้วทุกหยาดหยดก็ถูกฉีดอัดเข้ามาภายในร่างกายของเซฮุน มันมวนท้องไปหมดจนเซฮุนอยากจะอาเจียน เขาคิดถึงหน้าของแม่กับพ่อ และเริ่มต้นร้องไห้ออกมาอีกครั้งตอนที่ชานยอลรั้งเอาร่างปวกเปียกของเขาเข้ามากอดและพร่ำกระซิบเสียงแหบแห้งที่ข้างหู





                   ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...แค่เรามีกัน....พี่จะไม่ปล่อยเซฮุนอีกแล้ว...ไม่ปล่อย..
 


                   เสียงพูดเหล่านั้นสะท้อนอยู่ในหูตอนที่ใบหน้าชื้นเหงื่อของชานยอลเข้ามาใกล้และจูบที่ใบหน้า เปลือกตา โหนกแก้ม ริมฝีปาก....ใช่...ชานยอลไม่ปล่อย...และเซฮุนก็ไม่ยอมไปหรอก......เป็นของใคร....เป็นของใคร....ร่างกายทั้งหมด....หัวใจของเขา...มันเป็นของใคร...



                   เซฮุนไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไรสำหรับชานยอล คนรัก...คนข้างบ้าน...น้องชาย....คู่นอน.... หรืออะไรกันแน่ ต่อให้อีกฝ่ายจะบอกย้ำว่ารักและไม่ต้องการให้เซฮุนจากไปไหน



                   แต่ไม่รู้ทำไม..เซฮุนถึงสัมผัสมันไม่ได้เลย..


                   ความรักของชานยอลคืออะไรกันแน่..เขาไม่เคยเข้าใจเลย